Η ανάδειξη της κάστας των «αφιερωμένων», επαγγελματιών, Πολεμιστών οροθετείται ήδη από το τέλος των Σκοτεινών Χρόνων με την αναγνώριση του “ordo” στη κεντρική Ευρώπη, ενός όρου που σημαίνει «τάγμα» και περιλαμβάνει άθροισμα Πολεμιστών που δρουν υπό κοινούς όρους συνυπάρξεως και τακτικής. Ουσιαστικώς, ο όρος «ordo», σύμφωνα με χειρόγραφο που βρίσκεται στη Βασιλική Βιβλιοθήκη των Βρυξελλών, οροθετεί ένα κανονιστικό πλαίσιο, ανάλογο με έναν νομοκάνονα, βάσει του οποίου θα πρέπει να ζουν όσοι τελούν υπό την διασύνδεσή του. Τούτος ο όρος, βαθμιαία, αντικαθίσταται με τον όρο “miles” ο οποίος, σήμαινε τους επαγγελματίες εφίππους στρατιώτες οι οποίοι ανήκαν σε «ordo» Ευγενών.   Ο ίδιος όρος (miles), από τα τέλη του 11ου αιώνος, προσδιορίζει την ανώτερη διαστρωμάτωση της στρατιωτικής αριστοκρατίας.

     Οι δύο, παραπάνω, όροι αποτελούν την απαρχή της Ιπποσύνης η οποία, από τον 12ο αιώνα, μία περίοδο πολιτισμικής ακμής, εμφανίζεται ως «ordo» περιλαμβάνουσα στις τάξεις της Πολεμιστές με ιδιαίτερο, κοινό, τυπικό και τρόπο ζωής αλλά και δράσεως, ενώ, όλα αυτά αποσαφηνίζονται και συγκεκριμενοποιούνται από τον 13ο αιώνα, περίοδο αναπτύξεως των πόλεων και των αστικών θεσμών, όταν η Ιπποσύνη αναδεικνύεται σε κοινωνική τάξη με αυξημένο κύρος και ιδία οντότητα, με κύριο ταξικό προνόμιο την αποκλειστική διαχείριση του πολέμου και των στρατιωτικών καθηκόντων.

     Η Ιπποσύνη των Μέσων Χρόνων, σύμφωνα με τον Julius Evola, συνιστά μιαν υπερ-εθνική κοινότητα της οποίας τα μέλη υποτάσσονται όχι στην εξουσία προσώπων αλλά σε κοινό νομοκάνονα πολεμικών αξιών, αναγνωρίζοντάς την ως μία τάξη υπεράνω εθνικών συνόρων αφιερωμένη όχι στα συμφέροντα μιας συγκεκριμένης χώρας, ή, ενός συγκεκριμένου λαού, αλλά θέτουσα εαυτήν υπό έναν κώδικα κοινής ηθικής διαβιώσεως και πολεμικής δράσεως. Εμείς θα λέγαμε ότι, σε αυτή την υπερ-εθνική «οικουμενικότητα» της Ιπποσύνης συνέβαλε, κατ’  αρχήν, η κοινή βιολογική ανάγκη του υγιούς Ανθρώπου να πολεμά και να διατηρεί τη φυσική οξυγόνωσή του μέσα στη κλαγγή της μάχης. Υπηρετώντας τον, καθ΄ Ηράκλειτο, «πάντων Πατέρα, Πόλεμο», ο άνω θρώσκων παραμένει υψαύχην τελών εν επιγνώσει ότι ποτέ δε κρεμάνε σα σκυλί εκείνον που πολεμά σα λιοντάρι!

     Δευτερευόντως κατέτεινε σε αυτό και η άρχουσα, κατά τους Μέσους Χρόνους (και όχι μόνον…), χριστιανική Εκκλησία η οποία, υπό το κράτος μιας «μοχλικής» δογματικής βίας, κατάφερε να προσεταιρισθεί και την Ιπποσύνη ώστε να την εκμεταλλευθεί τόσο για τη περιφρούρησή της όσο και για τον βίαιο εκχριστιανισμό όσων παρέμεναν ανυπότακτοι στη χριστιανική φενάκη.

     Επιστρέφοντας, για λίγο, στον 11ο αιώνα θα παρατηρήσουμε τον ύπουλο επεμβατικό ρόλο της άρχουσας Εκκλησίας στο αναπτυσσόμενο φαινόμενο της Ιπποσύνης, όταν δίπλα στον όρο «miles» προσαρτάται τεχνηέντως το παρακολούθημα «Christi» ( συναντάται και ως «Militia Christi») για να ποδηγετηθούν, πλέον, οι Ιππότες ως «Πολεμιστές του Χριστού»! Η αφελής αγαθότητα του Πολεμιστή δε προέβαλε καμία δυσκολία στη πανούργα Εκκλησία να θέσει υπό την εξουσία της και τους Ιππότες εκφυλίζοντας, συχνά, το πολεμικό τους πνεύμα στην υποστάθμη των πραιτωριανών της υπηρετήσεως μιας απάνθρωπης δογματικής. 

     H ίδια η, παιδιόθεν, στρατιωτική εκπαίδευση του Ιππότη των Μέσων Χρόνων είχε βαθύτατες ιδεολογικές εξαρτήσεις με τον χριστιανικό δογματισμό και την Εκκλησία. Η εκπαιδευτική διαδικασία του υποψηφίου Ιππότη ξεκινούσε από την ηλικία των 12-15 ετών, όταν ο νεαρός Ιπποκόμος ξεκινούσε να μαθαίνει ότι για να εξελιχθεί σε άρχοντα θα πρέπει πρωτίστως να μάθει να υπηρετεί. Τότε ξεκινούσε να εκπαιδεύεται, επί επτά περίπου χρόνια, στην Ιππική και στη χρήση του ξίφους, με έμφαση στη μονομαχητική, καθώς και στο κυνήγι μεγάλων ζώων, υπηρετώντας ταυτοχρόνως κάποιον ήδη Ιππότη ή και Ηγεμόνα. Οίκοθεν νοείται ότι ο υψηλός ρυθμιστής και υπερκείμενος «οφθαλμός» του ιδεολογικού πλαισίου αυτής της εκπαιδεύσεως ήταν η Εκκλησία. Έτσι, παρά την έμφαση στις έφιππες αλλά και επίγειες μαχητικές τέχνες, ο Ιπποκόμος ήταν ήδη στρατευμένος «στου Χριστού την πίστη την αγία» με μία Εκκλησία να προτιμά τα «καλά και συμφέροντα» του πολέμου, αντιφάσκουσα με τη βασική δογματική της αρχή περί αγάπης και ειρήνης, προκειμένου να επαυξήσει τη θρησκευτική της «πελατεία» δια της βίαιης υποτάξεως των «απίστων» με τη βοήθεια των ξιφών των, αβανταδόρων της, Ιπποτών. Παρά ταύτα, το στρατιωτικό πνεύμα φάνηκε νικητής έναντι του θεοκρατικού σκοταδισμού με την παρεμβολή ενός άλλου παράγοντος ο οποίος διέλαθε του εκκλησιαστικού ελέγχου ως βαθύτατα ριζωμένος στο κοινωνικό υποσυνείδητο της εποχής: της Ευγενείας. 

     Κατ’  εκείνους τους χρόνους η Ευγένεια αποτελούσε μία κατεστημένη κοινωνική παράμετρο υψηλής διαβαθμίσεως και βασικό συντελεστή αστικής εκτιμήσεως, οπότε, ήταν πολύ φυσικό να σταθμίζεται και στην ανάδειξη ενός Ιππότη. Και αυτή η παράμετρος ήταν τόσο ισχυρή ώστε προκάλεσε πολλά ερωτηματικά ως προς την πρόταξή της ή την πρόταξη του επιπέδου των ατομικών φυσικών ικανοτήτων κατά την κρίση της ανακηρύξεως ενός Ιππότη. Ασφαλώς και η «πλουτίδνην» Ευγένεια ήταν συνυφασμένη με την συναίνεση της Εκκλησίας ως προς την «απονομή» της, όμως η «αριστίδνην»…

     Είναι γεγονός ότι η, αριστίδνην, Ευγένεια υπήρξε ένα σοβαρό κίνητρο προσφοράς προς την Πόλη με «κότινο» τον τίτλο (αναλόγως της προσφοράς) και το οικόσημο, δηλαδή, την διάκριση! Τα ηθικά αυτά ανταλλάγματα τα οποία συχνά επαυξάνονταν, υλικώς, με παραχώρηση γαιών από τον Ηγεμόνα, ήσαν ευφυείς «προσκλήσεις» ευποιίας προς κάθε υπήκοο ώστε να εξαρθεί προς ένα ανώτερο κοινωνικό επίπεδο εξεχόντων πολιτών, τιμώντας (κατ’  αρχήν) την εξατομικευμένη «περίπτωσή» του, κατόπιν δε, με την πάροδο των χρόνων, εξευγενίζοντας και ολόκληρη την οικογένειά του και την οικογενειακή γραμμή καταγωγής του. Σημειωτέον ότι μόλις τον 13ο αιώνα κατοχυρώνεται νομικώς η κληρονομική Ευγένεια και η κληροδότηση των τίτλων της και των εραλδικών συμβόλων της σε απογόνους.

     Υπ΄ αυτές, λοιπόν, τις καθεστηκυίες προϋποθέσεις Ευγενείας, η Ιπποσύνη, από τα τέλη του 12ο αιώνος, αντιμετωπίζει σοβαρά την εραλδική παράμετρο ως κριτήριο ανακηρύξεως του υποψηφίου Ιππότη και μάλιστα με τον σκεπτικισμό της προτάξεως, ή όχι, αυτής της εραλδικής παραμέτρου κατά την κρίση. Οι δύο αυτές βασικές για την εποχή παράμετροι, Ευγένεια ή ατομική Αξία, τροφοδότησαν «ηχηρές», για την εποχή, επιχειρηματολογούσες αντεγκλήσεις αλλά, σύντομα, η «πλάστιγγα» έγειρε υπέρ της ατομικής Αξίας του υπό κρίση μέλλοντος Ιππότη η οποία εμπεριείχε και την αριστίδνην Ευγένεια.

    Είναι αλήθεια ότι στην τελική αυτή κατάληξη, πέραν της αξιοκρατικής λογικής που διέπει το βάθος ενός πολεμικού (στρατιωτικού) «σκεπτικού» συνέτειναν και πολλοί πνευματικοί άνθρωποι και στοχαστές προγενέστερων ή και εκείνων των χρόνων. Ήταν ο Δάντης (Convivio) ο οποίος είχε γράψει : «Το άτομο αναδεικνύει ως ευγενή τη γενιά του», ενώ ο Α. Gautier Walter υπογραμμίζει: «Η Ιπποσύνη δεν ταυτίζεται με την Ευγένεια αν και συχνά η Ιπποσύνη ανέδειξε Ευγενείς».

     Βεβαίως αυτή η «απόληξη» ενός κρίσιμου προβληματισμού δεν υπήρξε και το προσδόκιμο αποτέλεσμα της Εκκλησίας η οποία, πάντως, είχε σταθερή έμμεση ανάμειξη στην απονομή των (κυρίως «πλουτίδνην») τίτλων Ευγενείας αφού πάντοτε κατελάμβανε ένα «στασίδι» πλάι ή και πάνω από τον «καθ’  ύλην αρμόδιο» Ηγεμόνα ο οποίος απένειμε και τους εραλδικούς τίτλους. Όμως, σε μία τόσο εξειδικευμένη κάστα Πολεμιστών, ήταν φυσικό η πολεμική Αρετή και γενναιότητα να υπερκεράσει κάθε άλλο κριτήριο και η Εκκλησία, ευφυώς πράττουσα, απέφυγε να επιμείνει σε δικούς της όρους με αποτέλεσμα η Ιπποσύνη να διαφεύγει, ολοένα και περισσότερο, προς την διέξοδο της πολεμικής Αρετής η οποία δεν διασταυρώνεται με την εκκλησιαστική αντιφάσκουσα δογματικότητα που διδάσκει το «αγαπάτε αλλήλους» αλλά εξοπλίζει στρατιές συντεταγμένων εξολοθρευτών εξωθώντας τους σε ανόητες και ματαιόδοξες εκατόμβες ανθρωποθυσιών.

     Ο Πολεμιστής, όταν είναι πραγματικός Πολεμιστής, δεν είναι ένα κοινό εκτελεστικό «όργανο» και μάλιστα ενός διεφθαρμένου «ιερατείου», αλλά ένας, πρωτίστως, σκεπτόμενος ανθρώπινος μηχανισμός ο οποίος προτάσσει πάντοτε την πνευματική επάρκεια έναντι της οπλικής επαρκείας, μπορεί δε να κρίνει, κυρίως, ό,τι τον αφορά, άλλως γνωρίζει ότι δεν είναι, παρά ένας μελλοθάνατος. Έτσι, τα διαλαμβανόμενα στη προηγούμενη παράγραφο όχι μόνον προβλημάτισαν σημαντικά τους Πολεμιστές της Ιπποσύνης αλλά και τους βοήθησαν να απεξαρτηθούν από τη «στραγγάλη» της Εκκλησίας, συχνά, τρεπόμενοι και σε πολεμίους της, όπως και στη περίπτωση των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως που, μετά από όλα τα προαναφερθέντα, εξελισσόμενοι ως προέκταση του έπους της Ευγενούς Ιπποσύνης, ανδραγάθησαν στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο, αλλά και στην Ανατολή.

     Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτόν ότι οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως υπήρξαν οι υγιέστεροι ευρωπαϊκοί «κυτταρικοί οργανισμοί» οι οποίοι κατάφεραν να επιβιώσουν του μεσαιωνικού εκκλησιαστικού σκοταδισμού και να κρατήσουν άσβεστη τη πολεμική Αρετή του Ευρωπαίου φυλετικού Ακρίτα, όχι απλώς ανεπηρέαστοι αλλά και πολέμιοι κάθε θεοκρατικού δογματισμού, με ιδεολογική ενόραση τη προάσπιση της πατρίδος-Ευρώπης και των φυλετικών Αξιών της!